کاری که فناوری فیلم سه بعدی نیز سال‌ها به دنبال انجام آن بوده است. عینک‌ها و پروژکتورهای نقره‌ای که شاید خنده‌دار هم به نظر برسند، می‌خواهند این واقعیت را به ذهن شما منتقل کنند که در حال دریافت دو تصویر متفاوت از یک شیء هستید. البته باید گفت مغز انسان به صورت خودکار همه زاویه‌ها و فاصله‌ها را یکسان‌سازی می‌کند، گرچه بخش دشوار این است که عینکی بسازیم که بتواند این فرآیند را به درستی انجام دهد.
تاریخچه تصاویر سه بعدی
جهانیان نخستین بار در سال ۱۸۳۸ بود که با شیوه تولید تصاویر سه بعدی توسط چارلز ویتستون آشنا شدند. در این فرآیند، این امکان ایجاد شد تا انسان بتواند سه جهت را در تصاویر دو‌بعدی و روکش شده ببیند. درباره این رویداد امروز بر این باورند که آواتار جایگزینی شد برای تصاویر براق و رنگی که درونشان روح وجود نداشت و توانست مردم را به سوی تصویر ذهنی رویایی و فوق‌العاده بکشاند.
سرگذشت فضای مشابه با فیلم سه بعدی پس از اینکه ویتستون در نخستین شهر فرنگ سه‌بعدی جهان آن را عرضه کرد، فراز و نشیب‌های بسیاری داشته است. عینک‌های سه بعدی در کنار ابزارهای نوین، تجربه ما را برای دیدن فیلم‌ها و بازی‌ها هیجان‌انگیز کرده است. بسیاری از مردم دوست دارند بدانند که چگونه پاندورا بر پرده سینما آمد و یا والت دیزنی چگونه ترون را زنده کرد. پاسخ به این پرسش‌ها کار دشواری نیست.1King’s College London – Charles Wheatstone: the father of 3D and virtual reality technology
انواع فیلم سه بعدی
فن آوری فیلم سه بعدی جایگاه بسیار مهمی در صنعت فیلم‌سازی دارد که بی گمان این رشد را می‌توان برآیند هزینه‌های دانست که تهیه کننده‌ها بر عهده می‌گیرند و کارگردانانی که کلیشه‌ها را کنار می‌گذارند و با جسارت پا به این میدان می گذارند. برای اینکه در فیلم‌ها تصویرهای سه بعدی داشته باشیم دو راه پیش رو داریم. به کارگیری عینک‌های مغناطیسی و یا برجسته‌سازی تصویر روشی فانتزی است که با عینک‌های آبی و قرمز انجام پذیر است. پروژکتورها تصاویر را در دو رنگ قرمز و آبی با نمایی جداگانه به چشم‌ها می‌رسانند. گرچه رنگ‌های دیگری هم اگر روی صفحه نمایش جداسازی شود به کار می‌رود.
برجسته‌سازی را می‌توان روشی فانتزی دانست که عینک‌های آبی و قرمز نقش اصلی را برای دیدن فیلم سه بعدی بازی می‌کنند. از پروژکتورها تصاویر به دو رنگ قرمز و آبی پخش می‌شوند و هر کدام از چشم ها نمایی جداگانه را دریافت می‌کند و مغز وظیفه کنار هم قرار دادن هر کدام از نماهای سه بعدی را دارد گرچه رنگ‌های دیگری هم به شرط جداسازی بر روی صفحه نمایش می‌تواند کاربرد داشته باشد. در این روش امکان دریافت همه طیف‌های رنگی وجود ندارد و در واقع چیزی مانند یک شبح تولید می‌شود و یا ممکن است چند تصویر را که در هم آمیخته شده‌اند تحویل دهد.
پرکاربردترین روش کنونی برای دیدن فیلم سه بعدی، عینک‌های مغناطیسی است که در واقع از ویژگی قطبی شدن نو به صورت الکتریکی بهره برده می شود.مشکلی که این روش دارد این است که باید سرتان را مانند یک چوب نگه داشته و تکان نخورید زیرا موجب می شود امواج به صورت درهم برسند و رگ ها و نماها سه بعدی را دچار خدشه کند.برای چیره شدن بر این چالش باید از مغناطیسی دورانی بهره ببرید که فیلم را در گردش گوناگون به نمایش در می آورد.
تلویزیون‌های سه بعدی
در سینماهای خانگی نیز این روش امکان پذیر است اما برای دستیابی به آن باید کمی هزینه کنید. دو روش فعال و غیرفعال در خانه وجود دارد.
- روش فعال: این روش پرکاربردترین شیوه‌ای است که نیاز به عینک الکترونیکی ویژه دارد. هماهنگی و هم زمانی میان عینک و تلویزیون نماهای گوناگونی از فیلم را در برابر چشم‌های شما باز و بسته می‌کند و در واقع تنها به یک چشم اجازه خواهد داد تا تصویر را ببیند. البته باید بدانید شتاب این فرآیند به اندازه‌ای است که هرگز نمی‌توانید آن را حس کنید.
- روش غیرفعال: این روش غیرفعال نام دارد نزدیکی بیشتری به واقعیت سه بعدی دارد. یک صفحه نمایش نزدیک و عدسی مانند روی صفحه اصلی خود دارند که این لایه ها نماهای گوناگونی را به چشم منتقل می کنند.در این روش چون نیازی به عینک وجود ندارد برای کاربر ارزانتر تمام می شود.برای نمونه اگر صفحه نمایشی صد پیکسلی داشته باشید هر چشم پنجاه پیکسل دریافت می کند و مغز با کنار هم قرار دادن تصویری کاملی را به شما انتقال می دهد.2 Rtings – 3D TVs Active 3D vs Passive 3D
دوربین‌های سه بعدی
برای بروز نوآوری ها فن‌آوری فیلم سه بعدی بستر بسیار مناسبی است.برای اینکه تصاویری با این ویژگی را دریافت کنیم نخست باید دو زاویه نمایش متفاوت از یک فیلم را داشته باشیم به همین دلیل است که فیلم سازان فیلم را سه زاویه ای می کننند تا اطمینان یابند لنز بر روی شی مورد نظر متمرکز شده است.اگر هم کارگردان نیاز به نمای بسته داشته باشد زحمت و رنج بسیاری را باید تحمل کند.
در این شرایط دوربین‌ها باید بسیار به هم نزدیک باشند تا توانایی شبیه‌سازی زاویه چشمان شما را داشته باشند. برای همین منظور فیلم‌بردار ترفند جالبی دارند و به اصطلاح سر دوربین‌ها کلاه می‌گذارند و از ترفند آینه سود می‌برند. شیوه این کار به این گونه است با جاسازی یک آینه کوچک در دوربین اول تصویر را به دوربین دوم منتقل می‌کند.
منابع
- 1King’s College London – Charles Wheatstone: the father of 3D and virtual reality technology
- 2Rtings – 3D TVs Active 3D vs Passive 3D